Yeniler pek bilmese de “Senede 1 gün” parçası Türk sanat müziğimizin eşsiz eserlerinden bir tanesi olarak hafızalarda yerini korumaya devam ediyor.
1965 Yılında ilk kez seslendirilen bu eser hafızalara merhum sanatçımız Zeki Müren ile kazınmış ve belirli bir yaş grubu tarafından dinlenmese bile bilinen bir eser olma özelliğini taşımaktadır.
Bu eser konusundaki 3-5 cümlelik hatırlatmanın sonunda gelelim asıl konumuza;
Ne yazık ki insan olarak ülkemiz özelinde 52 haftayı birilerine adamış ve özel günleri birilerini gerçekten hatırlıyormuşuz gibi peş peşe kutlamaya veya kutluyormuş gibi yapmaya devam ediyoruz.
-Bayramlar haricinde annelerinden haberleri olmayanlar sene de 1 gün sosyal medya fotoğraflarıyla annelerinin gönüllerini almıyor mu?
-Yine aynı şekilde gündeme hiç getirilmeyen babalar için de 1 gün yok mu?
-Sağlık alanında çalışan şiddete uğrayan, hakaretler edilen doktorlar ve hemşireleri de sene de 1 gün kutlamıyor muyuz?
-Tarım alanında Türk Milletinin muhtaç olmadan doymasını sağlayan çiftçileri de hoş görünmek adında senede 1 gün kutlama mesajlarıyla anmıyor muyuz?
-Yaşlılarımızı 18-24 Mart tarihleri arasında 1 günde,
-Aziz Şehitlerimizi 14-20 Nisan arasındaki 1 günde,
-Gece gündüz çalışan polislerimizi 10 Nisan’da,
-Avukatları 5 Nisan’da,
-Çocukları 23 Nisan’da,
-Gençleri 19 Mayıs’ta,
-İşçileri 1 Mayıs’ta,
-Gazilerimizi 19 Eylül’de yani senede 1 gün kopya mesajlarla anıyoruz. Yani senede 1 gün onları onore ediyoruz.
Son olarak da ilimizde de siyasiler, bürokratlar, STK’lar 10-16 Mayıs tarihleri arasında uygun görülen 1 günde kutlanacak olan engelliler haftasını kutladık.
Engelliler için kent meydanında programlar düzenleyip her zaman onların yanında olduğumuzu mesai saati bitene kadar göstermek zorunda olduğumuz için gösterdik.
Göstermek zorunda diyorum çünkü;
Akşam olduğunda yine o engelliler ile aileleri dertleriyle, sorunlarıyla baş başa kaldılar.
Mesai saati içerisindeki ilgi ve alaka bir anda kesildi ve bir sene sonraki engelliler haftası beklenmeye başlandı.
Bu kutlamalar veya anmalar gerçekten samimi olsaydı;
-Okullar ve eğitim sistemi her engelliye eşit eğitim imkanı sunmaya uygun olurdu,
-Yollar ve kaldırımlarda engeli olanlar için yapılan rampalar veya çizgiler hiç işgal edilemezdi,
-Şehir içi ulaşım da engelleri ortadan kaldıracak bir düzenleme yapılırdı,
-Engelli ailelerinin sorunları ve psikolojik durumları yıl içerisinde belirli dönemlerde kurulacak heyetlerle yerinde görülür ve sorunlara çözüm aranırdı,
-Otizmli evlatlarımıza yapılan haksızlıklar nedeniyle ülke gündeminde konuşulan bir şehir olmazdık,
Kısacası engelleri ortadan kaldıran bir şehir olur ve engelli abilerimizin, kardeşlerimizin, evlatlarımızın kent meydanında kendi günlerinde düzenledikleri gösterileri izlemeye belki hak kazanırdık.
Yani senede 1 gün yayınlamak zorunda hissettiğimiz mesajlarla sahteciliğimiz çok belli oluyor.
Öyle değil mi???
Yorum Yazın